I gamle Høyangsfjord var det eit segn som var fortalt, om at det ein gong var ein viking med namn Høyang-Bjørn som skulle vere gravlagd her. Rundt 1870 var det to brør frå Ørengarden med namn Per og Sjur, som ville opne grava. Det blir sagt at dei to grov djupt nok til dei var borti ei steinhelle. Per Øyra, faren til Per og Sjur, jaga dei vekk før dei fekk tid til å utforske meir. Orda til Per Øyra når han jaga vekk dei to var «den dødes grav skal ligge i fred». Dei gamle i bygda trudde at den som uroa grava, skulle få ei stridsøks mot seg.
Her ein stad ved transformatorkiosken i Parken er det hevda at «grava» til Høyang-Bjørn låg. (Foto: Gaute Ljotebø)
Det er hevda at grava var synleg fram til 1890-talet. Etter det som dei gamle har fortalt låg den om lag der som transformatorkiosken ligg i dag. Andre er blitt fortalt at den låg nede ved fontena.
I skriftlege kjelder frå Island er ein Høyang-Bjørn nemnd, og er der omtalt som ein mektig herse (hovding eller småkonge) i Sogn. Tre av sønene hans utvandra til Island i den første landnåmstida rundt 870. Høyang-Bjørn var i følgje kjeldene på Island ein direkte etterkommar etter Bjørn Buna. Bjørn Buna er i den islandske Landnåmsboka omtalt som ein gjæv herse i Noreg, og kom truleg frå Sogn. Historikar P. A. Munck (1810-1863), som i si samtid var den fremste spesialisten på norsk vikingtid- og mellomalderhistorie, har tolka det slik at Høyang-Bjørn har sitt namn etter Høyangsfjorden. På det grunnlag hevdar han at Bjørn Buna og slekta hans heldt til i ytre Sogn i nærleiken av Måren og Kyrkjebø. Dette er det som truleg samla har skapt den lokale myta om Høyang-Bjørn.
Høyanger Industristadmuseum 